-
1 spółgłoska
- ki; -ki; dat sg -ce; gen pl; -ek; f* * *f.Gen.pl. -ek fon. consonant; spółgłoska dźwięczna/bezdźwięczna voiced/voiceless consonant; spółgłoska zwarta stop consonant, stop; spółgłoska szczelinowa fricative; spółgłoska zwarto-szczelinowa affricate; spółgłoska wargowa labial consonant; spółgłoska zębowa dental consonant.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > spółgłoska
-
2 spółgłos|ka
f Jęz. consonant- □ spółgłoska dwuwargowa bilabial consonant- spółgłoska dźwięczna voiced consonant- spółgłoska ejektywna ejective consonant- spółgłoska eksplozywna plosive consonant, explosive consonant- spółgłoska emfatyczna emphatic consonant- spółgłoski bezdźwięczne voiceless consonants- spółgłoski miękkopodniebienne a. tylnojęzykowe velar consonants- spółgłoski półotwarte a. sonorne sonorants- spółgłoski syczące hissing consonants- spółgłoski szczelinowe fricative consonants- spółgłoski zwartoszczelinowe affricatesThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > spółgłos|ka
-
3 dźwięczny
adj( głos) resonant; JĘZ voiced* * *a.sonorous, resonant; spółgłoska dźwięczna jęz. voiced consonant.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > dźwięczny
См. также в других словарях:
spółgłoska — ż III, CMs. spółgłoskasce; lm D. spółgłoskasek jęz. «głoska, której artykulacja polega na kontakcie narządów artykułujących (od szczeliny do zwarcia) i która bez połączenia z samogłoską nie tworzy sylaby» Spółgłoska dźwięczna, bezdźwięczna.… … Słownik języka polskiego
dźwięczny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, dźwięcznyniejszy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} mający mocne, czyste, harmonijne brzmienie i wywołujący dzięki temu przyjemne wrażenie słuchowe : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zawołać,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
b — 1. «druga litera alfabetu łacińskiego (i polskiego) oznaczająca spółgłoskę b» Małe b, duże B. 2. «spółgłoska dwuwargowa zwarta, twarda, dźwięczna» 3. «litera oznaczająca w numeracji porządkowej: drugi; w numeracji liczbowej używana dla… … Słownik języka polskiego
d — 1. «litera alfabetu odpowiadająca spółgłosce d» 2. «spółgłoska przedniojęzykowo zębowa, twarda, zwarta, dźwięczna» 3. muz. «drugi stopień gamy C dur» ∆ D dur «nazwa tonacji albo skali durowej (majorowej)» Koncert D dur. ∆ d moll «nazwa tonacji… … Słownik języka polskiego
g — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę g» 2. «spółgłoska tylnojęzykowa, zwarta, dźwięczna» 3. muz. «piąty dźwięk w diatonicznym szeregu podstawowym; w systemie solmizacyjnym: sol» ∆ G dur «gama i tonacja durowa z jednym krzyżykiem» ∆ g moll «gama i… … Słownik języka polskiego
h — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę h, wchodząca także w skład dwuznaku ch» 2. «spółgłoska tylnojęzykowa, szczelinowa, twarda, dźwięczna» 3. muz. «siódmy dźwięk w diatonicznym szeregu podstawowym; w systemie solmizacyjnym: si» ∆ H dur «gama i… … Słownik języka polskiego
j — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę j» 2. «spółgłoska środkowojęzykowa, półotwarta, dźwięczna» … Słownik języka polskiego
l — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę l» 2. «spółgłoska przedniojęzykowo dziąsłowa, płynna, dźwięczna, sonorna» … Słownik języka polskiego
ł — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę ł (lub niezgłoskotwórcze u)» 2. «spółgłoska przedniojęzykowo zębowa, sonorna, płynna, dźwięczna, twarda (lub niezgłoskotwórcze u)» … Słownik języka polskiego
m — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę m» 2. «spółgłoska dwuwargowa, nosowa, dźwięczna» … Słownik języka polskiego
n — 1. «litera alfabetu odpowiadająca spółgłosce n» 2. «spółgłoska przedniojęzykowo zębowa, zwarta, nosowa, dźwięczna» … Słownik języka polskiego